پرویز کلانتری

پرویز کلانتری، نقاش، تصویرگر و نویسنده متولد ۱۳۱۰ است. او پس از تجربه‌های سنت‌گرایی نو به نوعی مفهوم‌پردازی گرویده است. کلانتری دوره کارشناسی نفاشی را سال ۱۳۳۸ در دانشکده هنرهای زیبا به انجام رساند. او همکاری‌اش را با انتشارات فرانکلین در زمینه تصویرگری کتاب‌های درسی شروع کرد. او مدتی مدیریت آموزش هنر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال‌های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۷ را بر عهده داشت. کلانتری مدتی با موزه مردم‌شناسی همکاری کرد که حاصل‌اش مجموعه تصاویر عشایر ایران بود. کلانتری نخستین نمایش انفرادی از آثارش را سال ۱۳۴۰ در دانشگاه هنرهای زیبا بر پا کرد. کلانتری بعد از یک دوره نقاشی انتزاعی با عنوان «سیاه بر سیاه» کاهگل را برای زمینه کارش برگزیده است. کلانتری در اواسط دهه ۶۰ بر اساس دیده‌های خود صحنه‌هایی از زندگی عشایر و دست‌بافت‌های آنان را به تصویر آورد. این هنرمند در دوره «سقاخانه» با استفاده از گل و گچ و اشیایی مانند کاشی، دخیل و طلسم و... مجموعه‌ای از اسمبلاژ را به وجود آورد. او در دهه ۷۰ با استفاده از وسایل مستعمل و تغییراتی بر روی آن‌ها ایده‌های خود را بیان کرد. در آثار اخیر او رویکردی انتزاعی در فرم‌های منحنی معماری فعالیت دارد. بام‌های گلی، سنگر، شب بختیاری، چشم‌انداز کویری، خط و خشت، مرثیه‌ای برای پدرم و... از جمله آثار پرویز کلانتری است. آثار کلانتری بر پایه‌ی مؤلفه‌های بصری هنری ایرانی خلق شده است؛ با این تفاوت که او به جای توجه به خصوصیات هنر قاجاری و سنتی، به زندگی اقوام و معماری ایرانی توجه کرد و در آثارش زیست مردم روستایی را به تصویر کشید. او با پرهیز از بازنمایی واقعگرایانه، با چکیده‌نگاری شکل‌ها در ساده‌ترین فرم‌های مثلث و مربع و مستطیل توانسته به بیانی مدرن در نقاشی خود دست یابد. یکی از مهمترین ویژگی‌های آثار کلانتری استفاده از کاهگل در کارهایش بود و در اغلب کارهایش نیز از این تکنیک بهره برد. او سنت‌ها و فضاهای معماری ایرانی را تصویر می‌کند. کلانتری قصه‌گوی خاطرات گذشته است. تصویر او از گذشته اما تلخ و غم‌انگیز نیست، بلکه پر از شور زندگی و حال خوش است.