پگاه منجزی

من همیشه عادی بودم ، عادی زندگی کردم ،عادی بزرگ شدم ،میان آدمها و شهر عادی . هیچ چیز با انگیزه تر از خودم برایم نبود . بزرگترین دلیل برای نقاشی کشیدنم همیشه خودم بودم ،احساساتم که هیچ وقت نتوانستم به زبان بیاورمشان ، یا می ترسیدم یا وقتی می گفتمشان کسی نمی فهمید. این مجموعه شاید خود من باشم ،پگاهی که بزرگ شده ، دنیای قشنگ همیشگیش کمی خاکستری شده ، هنوز هم قشنگ است ولی بدی هم هست ، دروغ هم هست . تکنیک آزاد و فی البداهه با هیجاناتم هماهنگ شده ، نشانی از عمیق ترین نیازهایم برای درک زندگی است . نیازی که با زنانگیم که خلق کردن و رهاییست پیوندی نا گسستنی دارد. سالهاست نقاشی جزء جدایی ناپذیر زندگیم شده .‌چیزی که نداشتنش خلعی در دنیایم بوجود می آورد . من با نقاشی حرف میزنم . حرفهایی که بازگوییاش برام سخت و گاه تلخ به نظر میرسد . نقاشی برایم صرفا سرگرمی نیست، بلکه هدفی است که با مطالعه، نگرش صحیح و جستجو درباب راهی درست برای بهتر شدن همراه است . برای خلق آثاری که در زمان خود بتواند تاثیر گذار باشد