آتشزاد 14929

پیشکش به مردمم... به ایران و تمام مردمان سرزمینم؛ کرد ، لر، بلوچ، ترکمن، گیلک و فارس... پرنده خیالم به سان شاهینی قدرتمند و بلند پرواز اوج گرفته، و از دور دست ها به دشت های سرسبز، کوههای سترگ وبلند، آبادی ها و روستاهای کهن و سرزمین مادریم به سویم در پرواز است. یادگاری هایی عظیم و با صلابت چون البرز، سربلند بسان دماوند، آذر گون چون گل همیشه بهار و نفیس چون آبنوس...مرواریدی در صدف روزگار در واپسین روزهای بهاری و باران های تندش، به تابستان و مراتع پر میوه میرسم، و با همهمه ریزش برگ های رنگارنگ پاییزی ، نظاره گر درختان پوشیده از برف و سپیدی معصومشان میشوم. چون رودی خروشان و مواج، رونده باشیم و بگذریم تا صاف و پاکتر شویم... در ذهنم طبیعت جایگاه ویژه ای دارد، ملموس و دست یافتنی و در عین حال پنهان در پشت ظواهر دنیوی برای" عکاس هنرمند"، هر فریم مانند واسطه ای است بین "من" و "روح جهان" راهی برای ثبت شفافیت عالم و تواضع نهفته در آن ، کنکاش بین "تاریکی و روشنی" ، "بودن و نبودن" "نزدیک و دور" آبادانی و ویرانی"... در این هنگام... به نغمه جهان و زمزمه برگ ها گوش می …

بیانیه ی نمایشگاه :
من خود را نقاش می دانم . اما برخی مرا متهم به نابلدی می کنند ! سکوت می کنم ، اما درون پرتلاطم خود را در همان سکوت هایم به تصویر می کشم .
من فریادهایم را در قالب شبه آدمهایی آرام نقاشی می کنم ، و همزمان روایتگر شبه آدمهای زشت درونم نیز هستم ، با رنگهای درخشان و طراحی های ساده .
آدمهای من شبیه هیچکس نیستند ، ولی برخی از آن ها شبیه خودم هستند ! گاهی خوشحالند ، گاهی غمگین و گاهی معترض .
آدمهای من روزهای من را روایت می کنند و من را قضاوت می کنند .
نقاشی های من جنگ ناخودآگاه و خودآگاهم است.
در طی این سالها اگرچه خیلی از استادان ، من را از ادامه ی این کار منع کردند ، ولی من همچنان با کارهایم نفس می کشم و زندگی می کنم .
من عاشق خط خطی کردن هستم .
من شیفته ی خط هایم هستم .
من در خط هایم غرق میشوم .
من عاشق نقاشی ام.

مریم نشیبا
مردادماه یکهزار و سیصد و نود و پنج خورشیدی