باشگاه 4220
باشگاه»، فضایی پژوهشی-نمایشگاهی مستقر در تهران است که با برنامه‌ای بلندمدت براساس رویکردهای کیوریتوری معاصر، دیدگاه‌های انتقادی و پژوهشی مدون شده است و به دنبال ترویج آثار هنرمندان، جنبش‌ها و شیوه‌های نوظهور در هنر معاصر است. این مرکز پروژه‌های متعددی را در زمینه هنر و رسانه‌های جدید در نظر دارد که ادامه...
تعداد آثار فروخته 21 عدد می باشد.
بازه قیمت: 0 الی 250,000,000 تومان
آدرس: خیابان کریمخان، خبایان حسینی، خیابان دوازدهم پلاک 13
در مجموعه پیش رو تلاش من جاودانه کردن ابژه ی رو به زوال است. چرا که هرچقدر زوال بیشتر خودش را در اطرافم عریان می‌کند؛ به همان میزان بار حافظه‌ی جمعی‌‌ِ چند هزار ساله، مرا به عکس العمل در برابر این زوال وا می‌دارد.
برای من درخت‌ها همان تن‌هایی هستند که گاه آرام از بین می‌روند و گاه به شکل محسوس و به یکباره جای خود را به آسمان‌خراش‌ها و برج‌ها می‌دهند. همان تن‌هایی که پیش از رفتن، همچنان امید به جاودانگی داشتند. شاید برای رسیدن به جاودانگی باید از جهان ترسناک اضمحلال گذشت.
فاطمه اسلامیان
برای من درخت‌ها همان تن‌هایی هستند که گاه آرام از بین می‌روند و گاه به شکل محسوس و به یکباره جای خود را به آسمان‌خراش‌ها و برج‌ها می‌دهند. همان تن‌هایی که پیش از رفتن، همچنان امید به جاودانگی داشتند. شاید برای رسیدن به جاودانگی باید از جهان ترسناک اضمحلال گذشت.
فاطمه اسلامیان
"در جستجوی پیوستار"، عنوان پروژه‌ای کیوریتوریال، بلند مدت، عکس‌بنیان و با موضوع شهر است. این پروژه، هربار در جستجوی مصادیقی برای مفهوم پیوستار، شهر را می‌کاود، می‌پاید، حفر می‌کند، بیراهه می‌رود و از همین طریق، راه خود را می‌گشاید. که بتواند از تمام چیزهایی که پیدا می‌کند/نمی‌کند، در ترسیم شبکه‌ای پیوسته از تلاقی‌ها و هم‌پوشانی‌های ذهنی استفاده کند. شهر به عنوان پیوستاری (نه فقط) مکانی و (نه فقط) عینی، که به علت کثرت اجزا، امکان وقوع تلاقی نیز در آن در بالاترین حد ممکن است. هرچند به همان اندازه نیز در معرض از هم‌گسیختن و تکه‌تکه شدن. اساسا پیوست‌ها با گسست‌ها معنا می‌یابند و در گذشته‌های دور، بالعکس.. شهر، محدوده‌ای است که هرگز حد خود را نمی‌داند. در لحظه منبسط می‌شود و توامان در حال انقباض است. محدوده‌ای که مدام بسط می‌یابد و همزمان قبضه می‌کند. "در جستجوی پیوستار"، قصد دارد با عبور از سطح‌ها، به لایه‌های زیرین و نامرئی رسوخ کند و با پررنگ‌کردن اتصالات بین‌الاذهانی، آنچه به ظاهر نامرئی (ولی موجود) می‌نمایاند را، …
چند سال پیش رابطه ای که 10 سال از عمرم را گرفت، پایان یافت.
خانه را فروختیم و اسباب خانه به من رسید.
هرگز نمی دانستم آن خانه و اسباب درونش که در خیالم اسکلت رابطه ما بود،
در حقیقت صلیبی بود که ما را مصلوب کرده بود.
5 سال همه چیز را در زیرزمین خانه جدیدم انبار کردم.
امروز جرات پیدا کردم که تمام بسته ها را باز کنم،
با اره و چکش اشیایی که مرا به اسارت گرفته بودند از نو بسازم.
امروز، دکوراسیون خانه را تغییر دادم.
خانه را فروختیم و اسباب خانه به من رسید.
هرگز نمی دانستم آن خانه و اسباب درونش که در خیالم اسکلت رابطه ما بود،
در حقیقت صلیبی بود که ما را مصلوب کرده بود.
5 سال همه چیز را در زیرزمین خانه جدیدم انبار کردم.
امروز جرات پیدا کردم که تمام بسته ها را باز کنم،
با اره و چکش اشیایی که مرا به اسارت گرفته بودند از نو بسازم.
امروز، دکوراسیون خانه را تغییر دادم.
مهدی احمدی
متولد آذر ۱۳۴۵ است.
او دانش آموخته معماری دانشگاه علم و صنعت و فارغ التحصیل گرافیک از دانشگاه هنر است.
مهدی احمدی نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۷۲ در گالری ایندیویجوال تهران برگزار کرد و تاکنون در بیش از ۵۰ نمایشگاه داخلی و خارجی شرکت داشته است.
او درآثار خود رویکردی نوگرانه به نگارگری دارد، زبان نقاشی را از رویین پاکباز و شور نقاشانه را از احمد وکیلی آموخت و فضای غالب کارهایش به نوعی راوی هنری کهن است.
متولد آذر ۱۳۴۵ است.
او دانش آموخته معماری دانشگاه علم و صنعت و فارغ التحصیل گرافیک از دانشگاه هنر است.
مهدی احمدی نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۷۲ در گالری ایندیویجوال تهران برگزار کرد و تاکنون در بیش از ۵۰ نمایشگاه داخلی و خارجی شرکت داشته است.
او درآثار خود رویکردی نوگرانه به نگارگری دارد، زبان نقاشی را از رویین پاکباز و شور نقاشانه را از احمد وکیلی آموخت و فضای غالب کارهایش به نوعی راوی هنری کهن است.
موضوع ایرانی بودن یا نبودن احتمالاً خیلی ساده به اوراق هویتی مربوط می‌شود که کلمه‌ی ایرانی را در مقابل واژه‌ی ملیت ثبت کرده. ایرانی بودن یا نبودن همین‌قدر بی‌معنی است؛ هویتی که به زادگاه ما مرتبط است، به کشوری با نقشه‌ای گربه‌ای شکل در این میانه‌ی پرآشوب جغرافیایی در غرب آسیا. با این‌حال مسأله‌ی ایرانی بودن یا نبودن انگار هر به چندی در ذهن بسیاری از ساکنین این کشور یا آنها که ترک‌اش کردند جرقه می‌زند و پرسش از مفهوم آن دوباره طرح می‌شود؛ چه در آن هنگام که جشنی ملی احساساتی‌مان می‌کند و چه آن هنگام که بحرانی اجتماعی یا اندوهی عمومی گریبان‌مان را می‌گیرد. انگار که آن عنوانی که در اوراق هویتی مقابل ملیت‌مان ثبت شده باید واجد معانی فراتر از تنها یک عنوان باشد. آن‌گاه است که یا رجوع به گذشته‌ی تاریخی که معمولاً پرشکوه خوانده می‌شود، به مدد می‌آید یا بر ترازو نهادن فرهنگ و ادبیات و نظائر آن یا بر زبان آوردن جمله‌های کلی در وصف آنچه ایرانی می‌خوانیم. نمایشگاه کنونی کوشش کسانی است که در قالب‌های گوناگون در جستجوی درک آن …
از همان نخستین روزهای ورود سنت‌های تصویرگری طبیعت‌گرا که از غرب به ایران وارد شدند تا همین امروز، مسأله‌ی هویت هنرمند ایرانی همچنان محل سؤال است. ورود این سنت‌ها بسیاری را واداشت تا نگاه طبیعت‌گرا به هنر را منتسب به غرب بدانند و کنار گذاشتن ده‌ها سنت هنری پیشین را که قرن‌ها در ایران سابقه داشت نهی کنند و آن را نشانی برای از دست رفتن هویت ملی و فرهنگی هنرمند ایرانی بدانند. این موضوعِ هویت نه فقط در زمینه‌ی سنت‌های بصری که از جنبه‌های عمومی نیز در ایران و دیگر کشورها و فرهنگ‌های مشابه طرح و به مثابه بحرانی ملی مورد توجه قرار گرفتند. یکی از راه‌هایی که هنرمندان در برابر این وضعیت در پیش گرفتند، استفاده از موتیف‌ها، نشانه‌ها و عناصری بود که به فرهنگ ملی یا فرهنگ‌های بومی می‌شد. نتیجه‌ی این رویکرد شکل‌گیری انواع جریانات هنری بود که بعدتر ذیل عنوان «نوسنت‌گرایی» خوانده شدند؛ تلفیقی نامتجانس از کنار هم قرار دادن دو شکل از نگاه که قرار بود بر روی کاغذ همدیگر را نفی کنند اما حالا در کنار هم نشسته بودند تا بنا به باور جدید «مفاهیم …
استعاره های مشوش بدن آدمی به همان اندازه که ماهیتی زیستی دارد، بنیان اجتماعی نیز دارد. بدن صرفاً یک عنصر خارجی نیست؛ بلکه در مواجهه با رخدادها و حوادث بیرونی به شیوه ای عمل گرایانه تجربه می شود. بدن در تعامل با جهانِ پیرامون پیوسته بازسازی می شود و در این فرآیند، هویت انسان نیز تکوین می یابد. از این رو اگر نقطه ی عزیمت این رویداد را گردآوری تصاویری در نظر بگیریم که هنرمند آن قصد دارد پیامد وقایع تلخ اجتماعی را آشکارا و یا با زبانی نمادین نشان دهد؛ این ایده را به شکلی نظام مند در طرحی از بدن و صورت انسان به نمایش درمی آورد. به این ترتیب بدن ها در مسیر تجسم یافتگی گاهی سرکش و عصیانگرند، گاهی آرام و گاهی مطیع. پرتره ای، بیانگر آشفتگی و اضطراب است و پرتره ای دیگر مدهوش و ناهوشیار. و دست ها که جایی نجات دهنده اند و جایی میراننده... در این آثار پیکر جسمانی چونان استعاره ای است برای بروز آزادی؛ حتی اگر زیست پذیر نباشد. واضح است که واکنش ناهمگون هنرمندان به نوعی تمایز بصری منجر می شود، اما آنها همواره تلاش دارند اثر خود را همچون آینه ای برای تآمل …
حمید بهرامی از خیلی سال قبل یعنی از جوانسالی می دانست که موقعیت تصویری کمیک بووک در ایران جنبه‌های ویژوال متفاوتی از خاستگاه آمریکایی آنها پیدا می‌کند! برای همین آگاهانه از تمهیدات تصویری پاپ و کیچ کمیک بهره گرفت و طی این سال‌ها نوعی رئالیسم شخصی ابداع کرد.او با هوش ذاتی می دانست ما در ایران فاقد ارکیتایپ مارول هستیم اما در عوض اندوهی فانتزی از سیندرلا به قلب می‌کشیم، پس موقعیتی تناقض‌آمیز بین دنیای تلخ و اسفناک واقعیت‌ها و وضعیت مفرح تبلیغات و انیمیشن ساخت. دستاورد او شبیه هتروپیایی ست که مانگاها برای جهان ژاپنی ساخته‌اند؛ آنها با لباس هزلی و کاوایی نیمه‌ی تاریک جامعه‌ای تاریخی را نشان می‌دهند که در عصر معاصر درگیر بحران هویتی بزرگی بوده است و کماکان پاسخی نیز برای آن پیدا نمی‌کند. در سال‌های اخیر مهارت خیره کننده‌اش در ساخت این رئالیسم جادویی را صیقل داده و هر روز به نگین درخشانی که در ذهنش پرورانده، نزدیک شده است. خودش سال‌ها قبل گفت سال‌ها روایت دیگران را مصور کرده‌ام نیمه‌ی دوم عمر را برای ساختن جهان روایت خودم …
هنرمند میهمان: فرهاد گاوزن
نمایشگاه آثار طراحی و کتاب های فرهاد گاوزن در آرت بوک بنگاه
نمایشگاه آثار طراحی و کتاب های فرهاد گاوزن در آرت بوک بنگاه
