در مورد رستنگاه

رستنگاه در قرن معاصر؛ انسان، ضربه‌های سهمگینی بر طبیعت وارد نموده و صدمات جبران ناپذیری بر پیکره محیط زیست وارد آورده است. پیشگیری از شکار و به انقراض کشاندن گونه های مختلف حیوانی و بلایای دیگر در توان هنرمند نیست اما می‌تواند ایده های نابی برای وی به ارمغان آورد، ضمن آنکه حامل این پیام است که ای انسان تو از زمینی، پس به رستنگاه خود بنگر و خود را بخشی از آن ببین؛ بی تردید دلبستگی به ستاره، کوه و آسمان و سایر عناصر طبیعت، در وجود انسان نهادینه است. زیبایی و عظمت هنر در این است که می تواند از تمام اشکال منفرد فراتر رود؛ هنرمند طبیعت را به کمک خود طبیعت و نقص آن را به کمک کمال طبیعت تصحیح می کند. چشم هنرمند می تواند کاستی ها، زوائد، کج وارگی ها و آلودگی های طبیعت را از شکل اصلی آن بازشناسد تا کمال مطلوبی از هماهنگی را بیافریند.