در مورد همسان 1

تاریخ هنر آکنده از تصویر حیوانات است. شاید حتی بتوان با اندکی تساهل مدعی شد هنر اساساً با نقش‌اندازیِ حیوانات بر دیوار و سقف غارها آغاز شده. از آن پس تا به امروز، حیوانات در هنر از هر نوعی، در قالب تزیین و آرایه گرفته تا نماد و تمثیل، ظاهر شده‌اند. به نظر می‌رسد انسان‌ها هنوز هم حیوانات را خوب نمی‌شناسند و از این حقیقت که تعامل با آنها چگونه باید باشد – یا می‌تواند باشد – بی‌اطلاع‌اند. چنین سرگشتگی و التهابی الهام‌بخش هنرمندان می‌شود تا بکوشند پاسخی برای این پرسش بیابند که حیوان بودن، انسان بودن، و یا هم‌زمان، هر دوی آنها بودن، چه معنا و مفهومی می‌تواند داشته باشد. از جمله مضامینی که در این باره دستمایۀ خلق آثار بسیاری قرار می‌گیرد، تقابل دیرپای اهلی/ وحشی و دوگانیِ گیج‌کنندۀ انسان/ حیوان است.به این ترتیب، هر چند شاید به نظر برسد این آثار دربارۀ حیوانات‌اند، اما در واقع دربارۀ خود ما هستند: دربارۀ آنکه چگونه فکر، و چگونه احساس می‌کنیم. گویی در آخر کار با آنها رو در رو می‌شویم تا در آیینۀ هستیِ دیگرگونۀ آنها خودمان را تماشا کنیم.