در مورد بدون عنوان

عشق،اول و آخر زیستن،چون پروانه سوختن،چهره درنقاب گل کشیدن،ناز یار کشیدن و عتاب معشوق چشیدن است. جملگی همه در پیوستن و گسستن خلاصه است و دوری از دلدار خاطره ای تلخ تر است. تک نگاره ها و رقعه ها مرهمی بود بی پیرایه و بی واسطه برای آنکه دلدار در دل نهاده و دیدار در سر پرورانده... نقاش نشسته و برخاسته،تابی در دل انداخته،تلاش می کند گذشته را به حال، حال را به گذشته،خود را به بیخودی و دل را به دلدار پیوند دهد. در نگاهش به مردان و زنانی که در عکس های عکاسان فرنگی،خیره بر لنزهای بی پروا آدمی را به اعماق خاطره ها می کشانند،هجری را جستجو میکند که گویی در زمان گمشده است، هجری از جنس دلدادگی،جا مانده از دیروز، پیوسته با امروز... امین سلیمانی