در مورد درآمدی بر تجربه های زمانی (من) 2

در میان انسان ها کثرتی وصف ناشدنی وجود دارد، که هر کدام دچار منیت هستند منیت هایی که جدا ناشدنی است از آنها اگر نخواهند. اما برای رسیدن به یک وحدت کلی و وحدت جمعی نیاز به کنار رفتن منیّت ها و دربرگرفتن خود واقعی و تهی شدن از خود است، غرور ،نیاز به تایید شدن، مهر طلبی ،نیاز بزرگ شدن ، قدرت طلبی... تمامی این خصوصیات می تواند منیتی برای هر انسان باشد زمانی که در می یابد درون خود و واقعیت وجودی به درون باز می‌گردد خود را می‌یابد، خودی که خالی است.هیچ است ، و همه اوست.... در این جریان به واسطه دریافت آگاهی و بزرگ شدن روح خود را پرورش می‌دهد، به گونه ای که به وحدت کل می‌رسد وحدتی که می‌داند همه از خاکیم به خاک باز میگردیم زمانی که انسان به خلأ وجودی می رسد خود را در وحدت کل به صورت هیچ می پندارد به مثابه هیچی که همه چیز است....