در مورد بی‌همزبان

نقاشیخط برجسته بر اساس شعری از فریدون مشیری: هر دمی چون نی، از دل نالان، شکوه‌ها دارم وی دل هر شب، تا سحرگاهان، با خدا دارم هر نفس آهی است، کز دل خونین، لحظه های عمر بی سامان، می رود سنگین اشک خون آلود من دامان، می کند رنگین، به سکوت سرد زمان، به خزان زرد زمان نه زمان را درد کسی، نه کسی را درد زمان بهار مردمی ها دی شد زمان مهربانی طی شد آه از این دمسردی ها خدایا نه امیدی در دل من، که گشاید مشکل من نه فروغ روی مهی، که فروزد محفل من نه همزبان دردآگاهی که ناله ای خورد با آهی داد از این بی دردی ها خدایا نه صفایی ز دمسازی به جام می که گرد غم ز دل شوید که بگویم راز پنهان که چه دردی دارم بر جان وای از این بی همرازی خدایا... وه که به حسرت عمر گرامی سر شد همچو شراری از دل آذر بر شد و خاکستر شد یک نفس زد و هدر شد، روزگار من به سر شد چنگی عشقم راه جنون زد مردم چشمم جامه به خون زد؛ دل نهم ز بی شکیبی با فسون خود فریبی چه فسون نافرجامی، به امید بی انجامی وای از این افسون سازی خدایا... تمامی این شعر بصورت کلمات مجزا در این ترکیب بندی نوشته شده و با رنگ سیاه خالص بر روی سفید اجرا شده است. اثر به بخش نهایی جشنواره تجسمی فجر راه یافته و همچنین قاب چوبی سیاه و پهن دارد.