در مورد تنیده در کاکتوس ها

دغدغه‌ها که یکی‌یکی می‌آیند، بی‌اختیار طره‌ای از موهایم انتخاب می‌شود و دورِ انگشتانم می‌پیچد. گویی زمان می‌ایستد و همه چیز در تعلیقی بی‌پایان فرو می رود. غافل می‌شوم از اینکه در میانِ مردابی از کاکتوس‌ها رها شده‌ام. اما هنوز هم باور ندارم؛ شاید به همزیستی با کاکتوس‌ها عادت کرده‌ام. کاکتوس‌هایی که عمری است به‌مانند ناملایمات زندگی به سمتم تیغ شلیک می‌کنند. تیغ‌هایی که در فراز و نشیب زندگی، برای من (ما)، حادثه‌ای تکراری شده...