در مورد در یک شب نشینی اتفاق افتاد-دو

در یک شب نشینی اتفاق افتاد! ، در یک میهمانی ساده، شاید روی یک مبلمان معمولی با نوشیدنی های همیشگی، لباس و پوششی عادی اما با یک موضوع جدید! این بار پچ پچ‌ها و نگاه‌های پنهانی(!)، یک سوژه‌ی جدید داشتند. یک شخصیت تازه با هزار و یک عیب که از طریقه‌ی نشستن‌اش گرفته تا نفس کشیدن‌اش را به صلابه می کشیدند… یک قربانی تازه که باید زیر تیغِ تیز قضاوت، مصلوب می‌شد. شاید آنطور که باید می‌بود، نبود! شاید آنطور که دوست داشتند، جلوه کند، به نظر نمی رسید. از کُنج نشیمن که به جمع همیشگی نگاه می‌کردی، رنگ سرخ و حرارت عجیبی نعره می‌کشید! نگاه‌های اطرافیان روی روح و جسم‌اش سنگینی می‌کرد، ای کاش آن شب تمام می‌شد و از این جمع ملتهب با زخمی باز، خارج می شد. پچ پچ‌هایشان را به سختی می‌شنید. حتی گاهی خنده‌های پنهانی و قهقه‌ای که در گلو خفه می‌شد و به سرخی گونه ختم می‌شد را با تعجب نظاره می‌کرد و مرتب با خودش می‌گفت ” این آخرین باری است که قدم در این جمع می‌گذارم”. آن شب هم تمام شد و او نیز … این احساس من بود از دید ناظر‌ سوم… ، احساسی که شروع شکل‌گیری و اجرای آن در دفترچه‌ی طراحی‌ام، از اواخر سال نود و پنج آغاز شد. طرح‌هایی که با استفاده از خطوط حالت گرا و رنگ‌های پر کنتراست سیاه، سفید و قرمز ایجاد شدند و در نهایت با نوارهای سفید رنگ در هم تنیده و پیچیده به دور فرم بدن شخصیت‌ها؛ سعی دارند این بخش از رفتار انسان‌ها را به یاد مخاطبین بیاندازند. زاویه دید آثار از بالا به پایین است. گویی مخاطب یا شخصیت« نظاره‌گر» همه‌ی جمع را می‌نگرد. او کسی است که یا می‌بیند و قضاوت می‌کند. و یا شخصی بی‌طرف است و نظاره‌گر تمام این رخدادهاست. جایی متنی از روانپزشک و نویسنده معروف امریکایی « اروین د. یالوم ، » خواندم که بسیار به روحیه و مفهوم آثار این مجموعه نزدیک بود. وی می گوید: ” نیمی از نگرانی و اضطراب‌های ما مربوط به نظر دیگران است، ما باید این خار را از بدنمان بیرون بکشیم. نظر دیگران تصوری خام و یا یک وهم است. که هر لحظه می‌تواند تغییر کند. نظر دیگران به نخی بند است و ما را برده‌ی آنان می‌کند. برده‌ی نظراتشان و بدتر از آن برده‌ی آنچه که وانمود می‌کنند به نظرشان می‌رسد.