در مورد حرف

وجودی هوشمند را درونم احساس می کنم. وجودی که از این کالبد جداست، آنقدر سیال که در تعریف به هر شکل در می آید و در هر لحظه در هر لحظه می تواند رنگی دیگر به خود بگیرد.برا من این وجود بی زمان است و به واسطه ی همین بی زمانی هر مکانی را نیز لبریز می کند و حتی هر رویا را.امروز باور دارم به جاودانگی رویاهایمان بی هیچ واسطه ای. حضوری بی زمان که بر هر تعریف سایه افکنده. سوژه در کار من چهره ایست که کل فضا را پوشانده. گویا تمام اتفاقات برای او و به اراده ی اوست ،آنقدر نزدیک که به سختی دیده می شود.من منبع شناخت بصری و تعریف انسان از هرگونه حسی را کادری بسته از چهره ی خودش می بینم. کادری مملو از خاطرات خوب و بد که در بی زمانی جاودانه اند.برای ترسیم چنین حضوری تمام عمر کافی است.