در مورد اتاق شماره ده

با گذر از تصویر اشیاء و انسان آنچه باقی می ماند فضایی است در تعلیق؛ فضایی شهودی و دیدنی که ادراک می شود. آنجا که چشم پوشی از صور طبیعی آغاز میشود؛ منظرهای تازه از حیات درونی نمایان می شود. حیاتی که مملو از .عواطفی ظریف و ناشناخته اند که در قالب فرم بازنمایی می شوند هرفرمی در جهان پیامی را می رساند. گرچه درک کامل آن برای ما شاید مقدور نباشد اما به طرق مختلف بر روح انسان تاثیر می گذارند. برای من هرچه فرم انتزاعی تر باشد گیرایی آن مستقیم تر و آشکارتر است.