در مورد زوال

فلز بو نمي‌گيرد و همين مرگش را ساكت و ترسناك مي‌كند. مولكول‌هاي هوا را در سكون، داخل ريه‌هاي بيمارش مي‌كشد و آرام‌آرام و نقطه‌نقطه، زنگ مي‌زند و مي‌پوسد. بي‌آن‌كه توجه مگسي را جلب كند يا لانه‌ي نوزاد حشره‌اي باشد. بي‌آن‌كه به «لاشه» تبديل شود. شايد همین به گورستان ماشين‌ها حالتي رازآلود و برزخي مي‌دهد. مرگ در ذهن ما موجود سنگين و مرطوب و بويناكي است كه نمي‌تواند اين‌جا خانه داشته باشد. آدم انتظار ندارد كه جنازه‌ اين‌قدر جامد و خنثي و بي‌اثر باشد، اين‌قدر به تو اجازه‌ي نزديك شدن بدهد. انتظار ندارد هواي گورستان اين‌قدر خشك و سبك باشد.