در مورد بداهه 07

در این هجمه ی پرهیاهویِ دنیای امروزی، من مدام به رفتن می اندیشم. به بداهه های خطی ام در گوشه های کتاب، دفتر و قبض های سر رسیده ام، نگاهی می اندازم. نقش هایم، پُر شده از بال ها و باله هایی که در جانِ بوم، جایشان دادم . پرندگانی با هیبتی عجیب که در دل، ماهیانی بی تاب و گاه، بی آب دارند. گویی هر بار با نقشی دوباره، با کهن الگوهایی تکرار شونده ( بال و ماهی) تکاپویی مرا از سکون می رهاندم و رستاخیزی را در میان نقش ها و شعرهایم تجربه می کنم. در اسطوره های ایران هم نخستین ماهی از اقیانوس مقداری گِل با خودش همراه می آورد که زمین، با آن شکل می گیرد. ماهی با این نگاه، سمبلِ شروع و آغاز است و نشانِ یک رستاخیز، چرا که انسانها را از دنیای زیرین ( دریاها) به بالا و زمین هدایت می کند و به گونه ای محافظ زندگی است. بال هم برای آدمی، محافظ روح انسان و بعد از مرگ، ابزار و نشانه ای برای رفتن به آسمان است. نوشته هایم نیز در این میان، از روح سرکشم برای رفتن الهام می گیرد و چالش بین احساسات لطیف و روح جنگنجویم در هم می آمیزد و سرشار از کلمات رفتن و سوار بر باله های پَرانِ ماهیان، از دنیایِ درونم، بیرون می جهد و ازهیاهوی این فضایِ درهم، به آسمان باز می گردد. در اوج یک ابر، در عمق یک موج آن چه ماناست، بال ها و باله هاست