در مورد انسان شماره1

بعد از سقوط همه چیز متفاوت است. شاید بهتر است بدانی که صوفی هم بعد از گذشتن از وادی دوم، گیاه را قبل از اینکه ریشه بدواند از خاک خارج می کند." در مورد اثر می توان گفت زمانی می رسد که انسان از احساساتش دست می کشد و آنها را بروز نمی دهد. شاید به نظر برسد که اینطور بهتر است. دیگر آن حس های لطیف و ساده که در ذهنش خطور می کرد و در دلش ته نشین می شد، اتفاق نمی افتد. حتی می توان به نمایشنامه ی کرگدن نوشته اوژن یونسکو اشاره کرد چون زمانی انسان دست از انسان بودنش برمی دارد. و نمایشنامه مفهوم قابل لمسی از آن ارائه می دهد. یکی از شاخص ترین تغییرات در انسان ها همین احساسات بوده است. و زمانی که او الگویش را کرگدن قرار داد. و آن زخمتی و قدرت را سرلوحه خود قرار می دهد تا از ضعف های خود رها شود و به خیال خودش غیر قابل نفوذ شود تا متانت و آرامشی که یکی از زیبایی های اوست دست یابد. اما در واقع روی لبه پرتگاه قدم نهاده است. با یک غفلت می تواند عاری از نشانه های انسانیت شود که در این مجموعه اثر، شخص در جدال با خودش است که بتواند انسانیت خود را حفظ نماید.