در مورد نشابور

وقتی که ظلمت از حد می‌گذشت، مردم اسبی را پای کوه می‌بردند. مطمئن بودند منجی از راه می‌رسد. منجی به اسبی راهوار نیاز داشت. و آنها اسب را آماده کرده بودند. همه ی آنچه در توان داشتند‌. این تصویر سالها با من بود. مردمی که ایمان داشتند ظلمت از این بیشتر ممکن نیست. از این بیشتر ممکن نیست و دیگر موعود خواهد آمد. ..‌. در جهان ایلخانیان. در ایران در سیطره‌ی مغولان‌. . وقتی میخواستم تصویرگری اش را شروع کنم دنبال متنی با ادبیات آن دوره می گشتم که این حکایت را روایت کند. اما در متون هم اهل تسنن و هم اهل تشیع و در متون متاخر دم دستی همه به این مردم تاخته بودند: مردمی که نادان بودند و خرافه پرست. راویانی که دروغگو بودند و بهتان زن‌. مردمی ضعیف و دل بسته به ناجی. من پس چرا اشک در چشمم می جوشید از این بی‌پناهی و امّیدواری. من چرا آن ضعف و آن کوتاهی دست از بازی چرخ بازی‌گر را می‌شناختم. من چرا سر خم میکردم برابر آن امید که به زحمت مثل سوسوی شعله ای خرد در دل روشن نگه می‌داشتند. ما چرا