بیوگرافی |
|
بعد از انقلاب فرهنگی برای تحصیل در رشته‌ی نقاشی وارد دانشگاه هنر شد و در سال 1370 از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. سبک ویژه و منحصر به فردش را می‌توان نوعی گروتسک توصیف کرد که تأثیراتی از مارک شاگال را می‌توان در آن‌ها مشاهده کرد. در نیمه‌ی دوم دهه‌ی 1390 به یکی از مشهورترین نقاشان معاصر ایران تبدیل شده است.
با این‌که خیلی زود به سراغ نقاشی رفت، اما بسیار دیر به شهرت رسید. نمایشگاه‌اش در سال 1397 در گالری ساربان با عنوان «خاطرات رنگ‌باخته» به سرعت نام‌اش را بر زبان‌ها انداخت. اندکی بعد آثارش در حراج تهران ارائه شدند و به فروش رسیدند.
با این‌که خیلی زود به سراغ نقاشی رفت، اما بسیار دیر به شهرت رسید. نمایشگاه‌اش در سال 1397 در گالری ساربان با عنوان «خاطرات رنگ‌باخته» به سرعت نام‌اش را بر زبان‌ها انداخت. اندکی بعد آثارش در حراج تهران ارائه شدند و به فروش رسیدند.
رزومه |
|
"کیومرث هارپا" متولد 1336 تهران.
نقاشی را به‌صورت جدی در سال 1351 آغاز نمود. در سال 1362 به دانشگاه هنر راه یافت.
اساتید شاخص وی در این ایام محمد ابراهیم جعفری، مهدی حسینی و بهمن بروجنی بودند.
در سال 1370 از پایان‌نامه‌ی خود با راهنمایی زنده‌یاد ایرج زند، دفاع نمود. این پایان البته آغازی بود برای حضور مجددش در دانشگاه اما این بار در مقام معلم. هارپا ما بین سال‌های 1371 تا 1395 به‌صورت مستمر در دانشگاه‌های معتبر کشور به تدریس پرداخت.
علاوه بر نقاشی در عرصه‌ی مجسمه‌سازی نیز، نگاه ویژه و کاملاً شخصی او به مسئله‌ی حجم، آثاری را فراهم آورد. استفاده‌ی وی از ریشه‌ی درختان کهنسال و ترکیب آن‌ها با مفتول نازک فلزی، مجموعه‌ای از حجم‌ها را به دست داد که کمتر شباهتی با رفتارهای مشابه در عرصه‌ی مجسمه‌سازی دارد.
نقاشی را به‌صورت جدی در سال 1351 آغاز نمود. در سال 1362 به دانشگاه هنر راه یافت.
اساتید شاخص وی در این ایام محمد ابراهیم جعفری، مهدی حسینی و بهمن بروجنی بودند.
در سال 1370 از پایان‌نامه‌ی خود با راهنمایی زنده‌یاد ایرج زند، دفاع نمود. این پایان البته آغازی بود برای حضور مجددش در دانشگاه اما این بار در مقام معلم. هارپا ما بین سال‌های 1371 تا 1395 به‌صورت مستمر در دانشگاه‌های معتبر کشور به تدریس پرداخت.
علاوه بر نقاشی در عرصه‌ی مجسمه‌سازی نیز، نگاه ویژه و کاملاً شخصی او به مسئله‌ی حجم، آثاری را فراهم آورد. استفاده‌ی وی از ریشه‌ی درختان کهنسال و ترکیب آن‌ها با مفتول نازک فلزی، مجموعه‌ای از حجم‌ها را به دست داد که کمتر شباهتی با رفتارهای مشابه در عرصه‌ی مجسمه‌سازی دارد.
