بیوگرافی |
|
علیرضا آسانلو نقاش، طراح و مجسمه‌ساز متولد 1353 در تهران است. او را بیشتر به واسطه‌ی سردیس‌های برنزی که از مشاهیر ایران مانند غلامرضا تختی، جلیل شهناز و عباس کیارستمی ساخته است، می‌شناسند. او پس از کندوکاو در دنیای مجسمه‌سازی تمرکز خود را بر نقاشی معطوف کرد.
آسانلو در سال 1368 در کلاس‌های نقاشی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران شرکت و نزد استادانی از قبیل مرتضی کاتوزیان، عربعلی شروه و شهاب موسوی‌زاده آموزش دید. او در سال ۱۳۹۵ در اولین سمپوزیوم بین‌المللی نقاشی پاریس از طرف یونسکو دعوت شد و در حضور هنرمندان مدعو در آن‌جا، مسترکلاس برگزار کرد. او همچنین از هنرمندان فعال در عرصه‌ی تجسمی ایران است و در تیرماه سال 1398 در یک ورکشاپ نقاشی، به صورت زنده از چهره‌ی مفاخر ایران نقاشی کرد، که لوریس چکناوریان یکی از مدل‌های زنده در این رویداد بود. او بنیان‌گذار و مدیر مؤسسه و گالری «خانه‌ی آفتاب» است و در چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی شرکت داشته است.
همان‌طور که گفته شد اسانلو، شاگرد کاتوزیان بوده است و درک عمیقی از نقاشی رئالیستی دارد؛ اما غالب آثار نقاشی او با فاصله‌گرفتن از رئالیسم، به سمت انتزاع می‌رود. او این کار را با محوشدگی و ابهام، بیشتر در فیگورها و پرتره‌ها انجام می‌دهد. سبک این کارها اکسپرسیونیستی است و هنرمند آن را از طریق تاش‌های پرقدرت قلم و گاهی از طریق ضربه‌های انگشتی اعمال می‌کند. این قدرتمندی در اجرا نشانه‌دهنده‌ی قدرت نقاش در طراحی است؛ به همین دلیل است که در آثار او مرز بین نقاشی و طراحی کم‌رنگ شده است. بیانگری رنگ در آثار آسانلو به وضوح دیده می‌شود. او از رنگ به عنوان عنصری برای نشان‌دادن هیجانات درونی فیگور داخل تابلو استفاده می‌کند. خصوصیت بیانگری خط و رنگ با محتوای آثار در ارتباط است. همچنین پس‌زمینه‌های غالباً تیره این آثار، به نوعی اجرا شده‌اند که توجه بیننده را کاملاً به فیگور یا پرتره جذب می‌کنند. نوع و جهت نگاهِ چهره‌ها نیز بر این مرکزیت تأکید می‌کند.
انسان در مرکزیت آثار آسانلو قرار دارد. این مرکزیت هم در فرم و هم در محتوا قابل مشاهده است. او در نقاشی‌هایش به زندگی انسان معاصر می‌پردازد. این مورد را در مجسمه‌های او نیز می‌توان دید. از دیگر سردیس‌های مشاهیری که آسانلو ساخته است، می‌توان به مجسمه‌های برنزی از ملک‌الشعرای بهار، محمدرضا شجریان، عزت‌الله انتظامی، غلامحسین امیرخانی، مرتضی ممیز، پروفسور رضا، پروفسور ستوده، پروفسور گنجی، پرویز تناولی، محمد احصایی، پرویز کلانتری، سلمان هراتی و ضیاءالدین امامی اشاره کرد که در اماکن فرهنگی، هنری، دانشگاهی و موزه‌ها نصب شده‌اند.
آسانلو در سال 1368 در کلاس‌های نقاشی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران شرکت و نزد استادانی از قبیل مرتضی کاتوزیان، عربعلی شروه و شهاب موسوی‌زاده آموزش دید. او در سال ۱۳۹۵ در اولین سمپوزیوم بین‌المللی نقاشی پاریس از طرف یونسکو دعوت شد و در حضور هنرمندان مدعو در آن‌جا، مسترکلاس برگزار کرد. او همچنین از هنرمندان فعال در عرصه‌ی تجسمی ایران است و در تیرماه سال 1398 در یک ورکشاپ نقاشی، به صورت زنده از چهره‌ی مفاخر ایران نقاشی کرد، که لوریس چکناوریان یکی از مدل‌های زنده در این رویداد بود. او بنیان‌گذار و مدیر مؤسسه و گالری «خانه‌ی آفتاب» است و در چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی شرکت داشته است.
همان‌طور که گفته شد اسانلو، شاگرد کاتوزیان بوده است و درک عمیقی از نقاشی رئالیستی دارد؛ اما غالب آثار نقاشی او با فاصله‌گرفتن از رئالیسم، به سمت انتزاع می‌رود. او این کار را با محوشدگی و ابهام، بیشتر در فیگورها و پرتره‌ها انجام می‌دهد. سبک این کارها اکسپرسیونیستی است و هنرمند آن را از طریق تاش‌های پرقدرت قلم و گاهی از طریق ضربه‌های انگشتی اعمال می‌کند. این قدرتمندی در اجرا نشانه‌دهنده‌ی قدرت نقاش در طراحی است؛ به همین دلیل است که در آثار او مرز بین نقاشی و طراحی کم‌رنگ شده است. بیانگری رنگ در آثار آسانلو به وضوح دیده می‌شود. او از رنگ به عنوان عنصری برای نشان‌دادن هیجانات درونی فیگور داخل تابلو استفاده می‌کند. خصوصیت بیانگری خط و رنگ با محتوای آثار در ارتباط است. همچنین پس‌زمینه‌های غالباً تیره این آثار، به نوعی اجرا شده‌اند که توجه بیننده را کاملاً به فیگور یا پرتره جذب می‌کنند. نوع و جهت نگاهِ چهره‌ها نیز بر این مرکزیت تأکید می‌کند.
انسان در مرکزیت آثار آسانلو قرار دارد. این مرکزیت هم در فرم و هم در محتوا قابل مشاهده است. او در نقاشی‌هایش به زندگی انسان معاصر می‌پردازد. این مورد را در مجسمه‌های او نیز می‌توان دید. از دیگر سردیس‌های مشاهیری که آسانلو ساخته است، می‌توان به مجسمه‌های برنزی از ملک‌الشعرای بهار، محمدرضا شجریان، عزت‌الله انتظامی، غلامحسین امیرخانی، مرتضی ممیز، پروفسور رضا، پروفسور ستوده، پروفسور گنجی، پرویز تناولی، محمد احصایی، پرویز کلانتری، سلمان هراتی و ضیاءالدین امامی اشاره کرد که در اماکن فرهنگی، هنری، دانشگاهی و موزه‌ها نصب شده‌اند.
