در مورد نسیان سه

نسیان ، واژه ای نه مبهم و نه انقدر واضح که از بدو شروع حادثه(شروع این مجموعه نقاشی) در من تکرار می شد.واژه ای میان هست و نیست ، نمی دانم این حرف ها را برای شخصیت های گیر افتاده در نقاشی هایم بگویم یا این واژه، چرا که هر دو دچار هم معنایی شده اند. گویی "فرد" در یک مدار خودبسنده وبی رابطه یا در خلاء ، و مجزا از مجموعه ی نظام اجتماعی و فرهنگی می زید. نقاشی من از زاویه ی نگاه فردی به زن مهر می ورزد، او را جدا از موقعیتش می نگرد.رعایت او را توصیه می کند. خواستار و هوادار رستگاری اوست. در این مجموعه نقاشی شاهد پرتره هایی از زن معاصر هستیم.این بیان از معاصر گونه بودن با نوع پوشش آنها ذکر شده است، که گاه لمیده در تابلو، گاه چمبره زده در خود وگاه خیره به تو،از فراموشی می آیند. نوری از بیرون به آنها تابیده و به آنها جسم و حجم داده است که من این نور را همان مهر ورزی که در قبل گفته ام تفسیر می کنم. نوری که بر آنها می تابد اما هرگز آن را نمی بینند، یا لمس نمی کنند،این نور در آنها فراموش شده است در حالی که هست و گویی هرگز از تابیده شدن از آنها دست بر نداشته،شاید در جستجوی آن بروند.نمی دانم ، تنها می دانم دچار نسیان گشته اند. من این نور را حلقه ای از شعور کیهانی می دانم. که این زنان دچار نسیان و با چشمانی باز دچار نابینایی گشته اند. تنها راه نجات آنها اتصال به این نور می باشد که هوشمندی نهفته در جهان مادی است. چرا که خود آنها زاده ی همین نور و همین شعور کیهانی هستند که حال آن را گم کرده اند.