در مورد نسیان چهار

نسيان ، واژه اي نه مبهم و نه انقدر واضح كه از بدو شروع حادثه(شروع اين مجموعه نقاشي) در من تكرار مي شد.واژه اي ميان هست و نيست ، نمي دانم اين حرف ها را براي شخصيت هاي گير افتاده در نقاشي هايم بگويم يا اين واژه، چرا كه هر دو دچار هم معنايي شده اند. گويي "فرد" در يك مدار خودبسنده وبي رابطه يا در خلاء ، و مجزا از مجموعه ي نظام اجتماعي و فرهنگي مي زيد. نقاشي من از زاويه ي نگاه فردي به زن مهر مي ورزد، او را جدا از موقعيتش مي نگرد.رعايت او را توصيه مي كند. خواستار و هوادار رستگاري اوست. در اين مجموعه نقاشي شاهد پرتره هايي از زن معاصر هستيم.اين بيان از معاصر گونه بودن با نوع پوشش آنها ذكر شده است، كه گاه لميده در تابلو، گاه چمبره زده در خود وگاه خيره به تو،از فراموشي مي آيند. نوري از بيرون به آنها تابيده و به آنها جسم و حجم داده است كه من اين نور را همان مهر ورزي كه در قبل گفته ام تفسير مي كنم. نوري كه بر آنها مي تابد اما هرگز آن را نمي بينند، يا لمس نمي كنند،اين نور در آنها فراموش شده است در حالي كه هست و گويي هرگز از تابيده شدن از آنها دست بر نداشته،شايد در جستجوي آن بروند.نمي دانم ، تنها مي دانم دچار نسيان گشته اند. من اين نور را حلقه اي از شعور كيهاني مي دانم. كه اين زنان دچار نسيان و با چشماني باز دچار نابينايي گشته اند. تنها راه نجات آنها اتصال به اين نور مي باشد كه هوشمندي نهفته در جهان مادي است. چرا كه خود آنها زاده ي همين نور و همين شعور كيهاني هستند كه حال آن را گم كرده اند.