در مورد بدون عنوان، بدون مرز

من همواره به گفتمان بین مخاطب و اثر از یک سو و همچنین من و مخاطب از سوی دیگر فکر می کنم. به عبارتی من کار را با مخاطب سهیم می شوم. سالهاست که این روند استفاده از عناصر سمبلیک در آمیختگی با حال و هوای سورئالیسیم برای من جذاب است و بستری را فراهم می آورد تا بتوانم به این گفتمان بپردازم. البته در این مسیر بسیاری بستر های دیگر را نیز آزموده ام ولی شاید برای مخاطبم بیش از همه به سورئالیسم-سمبلیک پایبند بوده ام. نحوه ی شکل گیری آثار این مجموعه در واقع روندی بسیار سیال داشته به نوعی که با یک تصویر اولیه که ممکن بود صحنه ای از نمایش، عکسی شخصی و یا حتی فضایی کاملا ذهنی کار شروع شده و در این بین آرام آرام عناصر من در صحنه ظاهر می شوند و حتی در بسیاری موارد استحاله می یابند به گونه ای که در نهایت احتمالا فضای اولیه ای که کار با آن شروع شده کاملا با فضای نهایی کار متفاوت است و کار داستان خود را دارد. بر همین اساس ممکن است یک اثر چندین ماه به طول بی انجامد و این بدان معنی نیست که در طول چند ماه مداوم بر روی آن کار می شود. بله هر بار عناصری یا فضایی به آن افزوده یا کاسته می شود.