در مورد شهر بازی

من همواره به گفتمان بین مخاطب و اثر از یک سو و همچنین من و مخاطب از سوی دیگر فکر می کنم. به عبارتی من کار را با مخاطب سهیم می شوم. سالهاست که این روند استفاده از عناصر سمبلیک در آمیختگی با حال و هوای سورئالیسیم برای من جذاب است و بستری را فراهم می آورد تا بتوانم به این گفتمان بپردازم. البته در این مسیر بسیاری بستر های دیگر را نیز آزموده ام ولی شاید برای مخاطبم بیش از همه به سورئالیسم-سمبلیک پایبند بوده ام.