در مورد بهت

چیزهای نامعلوم، فکرهای بی سر و ته در دنیای روانش در روحش به جنبش درآمده و چرخ میزدند و در سلول‌های صورتش پیچ و تاب میخوردند و قصد آرام گرفتن نداشتند. می‌خواستند به هر نحوی شده از زیر پوستش بیرون بزنند، از زیر این پوششی که برای مخفی‌کاری، برای عادی جلوه دادن و سرپوش گذاشتن بر اندوه و یکنواختی و امیال موهوم‌اش مانند سرخابی کشیده شده بود و نمیدانست واقعی هستند یا خیالی. زمان در حال جوشیدن بود و او به دنبال یافتن مقیاس تازه‌ای از خودش تا از مرزهای درونش عبور کند و در دنیای ناشناخته‌ها، در جریان تصاویر ذهنی و افکارش مانند روحی سرگردان گم نشود.