حوریه هاشمی

این تمام ناتمام من است زنجیر شده به هر آنچه هست و نیست بی‌روزنه با تردید از زایش تا مرگ... محتاج لحظه‌ای بی‌زمانی و تکه‌ای بی‌مکانی... سکوت حباب‌های اسیر سرشار از ناگفته‌هاست و انتخاب‌های نکرده، جیغ‌های نکشیده و لذت‌های نابرده... من به جستجو آغازیدم لیک! نیافتم آنچه بیارزد، نگفتم از آنکه نترسد، نکردم آنچه نلغزد و نبودم آنکه... من نه این بودم و نه آن من تمام ناتمامی بودم اندر جهان حوریه هاشمی هستم.عضو انجمن هنرمندان،و دارای مدرک کارشناسی نقاشی،۲۳ سال است مشغول به حرفه ی نقاشی هستمساکن تهرانم.و در آثارم تلاش میکنم از بدن فیزیکی‌ام به عنوان سوژه‌ی اصلی در کار استفاده کنم, تا در ترکیب با فضای کار و المانهای دیگری که به کار میبرم  فضای فکری و تاثیر جامعه  را بر ذهنیتم,  بطور متقابل به تصویر بکشم. استفاده از تکه‌ها و اعضای جدامانده ازبدن در برخی از کارها برایم نشان از روح و روان از‌هم گسیخته‌‌ی‌ انسان معاصر دارد که هر چه بیشتر,   با تنهایی خو میگیرد و منزوی‌تر میشود. زیست معاصر و هویتِ به اجبار شکل گرفته‌ی‌ انسان در بستری که درآن متولد میشود و رشد میکند از مهمترین دغدغه های من است. فرمِ دست انسان در کارها بر زمینه‌ای  تخت و دوبعدی, یا ترکیب عامدانه‌ی فرم‌های فیگوراتیو  در تضاد شدید با فضایی انتزاعی, تلاشی‌ست برای تجسم و نشان دادن نوعی وحدت معنوی که به زعم من تنها چاره‌ی انسان برای گریزاز انزوایی روانی و پناه بردن به آرامش و هماهنگی درونی‌ست.  هرچند همیشه  این گریز راه به جایی نخواهد برد.