راحله یوسفیدر آثار نیلوفر محمدی، بدنها، پارچهها و فضاهایی خالی از رخداد با نگاهی سنجیده به تصویر کشیده شدهاند، نه برای بازنمایی لحظهای خاص بلکه برای تأمل بر زیستی که در عین حضور، بیاتفاق است. در این قابها، انسانها کنار یکدیگر ایستادهاند اما در همزیستی بیتماس. هنرمند در این آثار، تماشاگر را به سکوت و مکث دعوت میکند. گویی زمان در این قابها ایستاده و انسانها در میانهی یک «نشدن» گیر افتادهاند. این درحالی است که پارچهها، حضوری غالب و معنادار دارند. عنصری که گاه صحنه را میسازد و گاه مرز میکشد. شاید در پس این پارچههای چینخورده، ترسهایمان پنهان است.