ناصر عصار

ناصر عصار، هنرمند نقاش متولد سال ۱۳۰۷ در تهران است. عصار از طریق پدرش که استاد فلسفه‌ شرق در دانشگاه تهران بود، از کودکی با شعر و فلسفه آشنا شد. به فراگیری نقاشی نزد علی‌محمد‌ حیدریان پرداخت و از سال ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۲ رشته نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبای تهران گذراند. به پاریس عزیمت کرد و در یکی از هنرکده‌های آزاد پاریس مشغول تحصیل شد. اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۳۴ در گالری پریسم پاریس برپا کرد. بعد از آن آثارش در نمایشگاه‌های متعدد گروهی و انفرادی در پاریس، بروکسل، لندن و شهرهای مختلف اروپا به نمایش درآمد. در سال ۱۳۴۵ تنها نمایشگاه انفرادی خود در ایران را در گالری لیتو برگزار کرد. شیفتگی او به طبیعت و هنر شرق و ملهم از سنت نقاشی ذن، از بن‌مایه‌های اصلی آثارش است. او که کار خود را در ایران با کشیدن درختان با فضای انتزاعی آغاز کرده بود، پس از سفر به فرانسه و قرار گرفتن در متن جنبش‌های مدرن غربی متوجه هنر شرق شد تا جایی که جدایی از فضاهای شرقی امری اجتناب‌ناپذیر برای او قلمداد می‌شد. آشنایی با سهراب سپهری یکی از دلایل شیفتگی او به خاوردور و فرهنگ چینی - ژاپنی بود. قلمزنی خوشنویسانه ملهم از خطاطی چین و ژاپن در فضاهای پر یا خالی متعادل در ترکیب‌بندی از شاخصه‌های آثار عصار است. رنگ در آثار وی با تونالیته‌های یکنواخت رقیق یا غلیظ و حرکت ظریف، درخشان و زنده قلم‌مو همراه است. گرچه دیدگاه شرقی عصار بر هنرش سایه افکنده است، اما همواره هویتی مستقل در کارهای او دیده می‌شود که او را از دیگر هنرمندان متأثر از شرق جدا می‌کند. مخاطب پرده‌های عصار در عین پویایی و تحرک، به آرامش در دنیایی مینی‌مالیستی دعوت می‌شود. با وجود فضای وهم‌آلود، حس آرامش و سکون به بیننده منتقل می‌شود. ناصر عصار در سال ۱۳۹۰ در پاریس درگذشت. آیدین آغداشلو درباره آثار عصار می‌نویسد: «عصار موفق می‌شود بی هیچ ادایی دو جهان شرقی و غربی را در هم بیامیزد و با روانی خارق‌العاده‌ای، نگاه صوفیانه مشرقی‌اش را با ذات خالص و برهنه شده نقاشی تجریدی غربی ادغام کند. نقاشی‌های بسیار خوش‌رنگ و خوش‌ساخت عصار، پنجره‌هایی‌اند به سو و به درون روحی پالایش یافته که می‌تواند بر فراز و ماورای خشم و حرص و اضطراب دورانی چقر و پیچیده بلغزد و جاری شود و پرواز کند.»