نویسا صیادیان

برای من چگونگی اتحاد یا سازگاری انسان با پیرامونش و بالعکس همیشه دغدغه ای ضمنی بوده است و به زعم من هنر و در رأس آن نقاشی بیشترین کنجکاوی را در مورد این سازگاری بر می انگیزد؛ چرا که یک تابلوی نقاشی در عین حال که از سویی دریچه ای از یک عالم زیسته را می نمایاند، در دیگر سو فضایی را به صورت مادی اشغال می کند، فضایی که آگاه یا ناخودآگاه در پی آن هستیم که یک نقاشی را با آن سازگار یا دست کم متناسب کنیم و برای من این سازگاری یعنی ارتباط اثر هنری با محیط در قالب یک نظم مشخص، دارای اهمیت ویژه ای است.