تاها حامد

من در کار خود به دنبال ثبت یک تجربه از جهانی محدود شده هستم که همه چیز برای یک لحظه متوقف میشود و احساسات فریز میشوند به صورتی که در یک مستطیل جای بگیرند. هر نقاشی بخشی از مسیر زندگی و لحظه ای در طول انرا باز مینماید ،و در کنار هم قرار گرفتن انها کلیت وسیع تری از واقعیت دنیای منرا را باز مینماید ، به صورتی که ارتباط شخصیت ها با هم و با عناصر اطرافشان را نشان دهد، همه ما چکیده ای از اتفاقات خوب و بد گذشته مان هستیم و هر داستان در نهایت به جنگ میان خیر و شر تبدیل میشودو در میان این تبدیل شدن و تصمیم گرفتن هاست که هر فرد شخصیت و انتخاب هایش را رقم میزند و اینده را تغییر میدهد و همینطور انگیزه لازم برای انجام کارها و اجرای تصمیماتش را پیدا میکند ،همه این پروسه بین من و بوم تکرار میشود و هر بار دوباره از ابتدا، تا وقتی که همه تصویر هایی را که در ذهنم گیر کرده اند را ازاد کنم. بدین گونه هر نقاشی سعی بر نشان دادن عناصر ثابت دنیا و شخصیت های متغیر انرا دارد ، در این میان احساسات انسانی از همه چیز مهم تر است : عشق ، نفرت ،کینه ، دروغ ، اینده...و شاید تنها چیز باشد زیرا که این احساسات در میان تمام مخلوقات طبیعت مشترک است. احساسات و واقعیاتی که در پشت رنگ ها و فرم ها پنهان میشوند و ترکیب انها باهم فضایی ابستره را ایچاد میکند وبه نوعی سکوت وبیزمانی میرسد و این بی زمانیست که فضای خالی لازم برای کشیدن وادامه دادن را به من میدهد. تاها حامد اسفند 1397 طه حامد هنرمند پرکاری است. او هرجا که باشد حتما کاغذ و قلمی پیدا می‌کند و بی‌آنکه ارتباطش را با محیط از دست بدهد شروع به نوعی نت‌برداری از لحظۀ حضورش در آن فضا می‌کند. او بیرون را به واسطۀ گرته‌برداری، درونی می‌کند و برای خودش نگه می‌دارد. این رفتار را در روزانه‌نویسی‌هایش هم می‌توان رد گرفت. یا در نامه‌هایی که نفرستاده اما حرف‌هایش را با فلان آدم در گوشۀ دفتری لای انبوه طراحی‌ها و دستنوشته‌ها باقی نگه داشته است. طه دائم این رفتار نگه‌داشتن آنات حضور آدم‌ها، اشیاء، عزیزانش، افکار درهم گوریده و تپق‌های فکری‌اش را تکرار می‌کند. اما در این تکرار، تکثیر نمی‌بینیم. یک چیز نیست که مکرر شود. آناتی است که از پی هم می‌دوند و طه با نوشتن/نگاشتن سعی در به دام انداختنشان دارد. انبوهیِ طراحی‌های طه حامد حاکی از تلاشی برای به‌چنگ‌آوردن زمانِ گریزانِ زیست اوست.