گلهای بنفشه

درباره اثر

یادم می آید، روزگاری ساده لوحانه، صحرا به صحرا و بهار به بهار؛ دانه دانه بنفشه های وحشی را یکدسته می کردم، در گذر این لحظات، دیگر حتی فرصت دروغ هم باقی نمانده، وگرنه چشمانم را می بستم و به آوازی گوش می دادم که در آن دلی می خواند، من تو را؛ اورا؛ کسی را دوست می دارم. شعری از حسین پناهی