ساده ام به همین تنهایی

درباره اثر

یکی از رنج‌های وجودی انسان، رنج ناشی از "تنهایی" است؛ رنجی که از او جدایی ندارد و حتی در رضایتمندانه‌ترین روابطش با دیگران، همچنان احساس می‌شود. از میان راه‌هایی که برای تسکین این گونه از تنهایی می‌توان برگزید، من سال‌هاست -ناخودآگاه؛ و سپس آگاهانه- "هنر" را برگزیده‌ام. مطالعهٔ آثار اروین یالوم، بهانه‌ای شد تا عمیق‌تر به تنهایی فکر کنم و اتود بزنم: طراحی از کاراکترهایی منفرد که با آن‌ها، به درون خود بنگرم، از تنهایی خود نهراسم و از قاب تابلو رها شده، آزادگی را تجربه کنم. در این آثار با به کار گرفتن رنگ‌ها و انواع خطوط، به احساسات، افکار و رؤیاهای خویش نزدیک‌تر شده‌ام: رنگ‌ها و خطوطی که با تداعی فضای نگارگری ایرانی، با دغدغه‌ها و تنهایی‌های انسان امروزی در هم آمیخته است و در قالب فرم‌هایی ساده‌شده و گاه نمادین، به چشم می‌آیند تا بیننده علاوه بر سهیم شدن در نگاه من، در خیال تنهای خویش هم به مکاشفهٔ فرم‌ها و رنگ‌ها بپردازد. عناوین این آثار، نگاه نزدیکان من است به موضوع تنهایی: از ایشان خواستم تا هر یک، هر آن‌چه از تنهایی به ذهنش می‌رسد، برایم بنویسد؛ سپس با توجه به نزدیکی هر نوشته با مفهوم یکی از آثار، آن را به صورت عنوان در کنار اثر قرار دادم تا دیگری را نیز به گونه‌ای در فرآیند خلق اثر سهیم کرده باشم. نمایش این آثار، آغازی می‌تواند باشد برای یک مجموعه از آثار و نمایشگاه‌های بعدی من؛ آثاری که به دیگر دغدغه‌های وجودی انسان به غیر از "تنهایی" می‌پردازد: "مرگ"، "آزادی" و "بی معنایی".