جدال خودی ها

درباره اثر

توجه به فیگور انسانی، همواره یکی از راه های انتقال موضوع از طریق مدیوم نقاشی بوده است. شاید نمونه بارز این توجه در مکتبی به نام اکسپرسیونیسم به حد اعلای خود رسیده باشد. هرچند در این مکتب، مخدوش شدن فرم انسانی، زیربنای تفکری خاص در دوره ای خاص بوده است؛ حال نمود و ظهور این وضعیت در هیئتی سالم و قوی، می تواند گویای معرفتی جدید از حیرانی پر افت و خیز انسان امروزی باشد. فیگورهای آرمین ابراهیم پور، خمیده و آماده، در جدالی با خود یا در خود، فیکس شده اند. شکل خاص این زورآزمایی، پنجه در پنجه ی تن خود است بدون سرانجامی برای پایان بازی. تن حریف گاهی غایب است و تنها سایه ای لرزان از آن پیداست؛ حد متعارف این جدال، معلوم نیست تا مرز و تشخیصی میان خود و حریف باشد؛ حریف، همان خود و خود، همان حریف است. نمایش این جدال از زاویه ی بالا، عنصر سومی به این مناقشه اضافه می کند و آن خود دیگر یا خود سوم است. خود سوم، بدون هیچ جهت گیری و داوری، و در اصل فراتر از نیک و بد، تنها به طراحی جدال می پردازد و هیچ کدام از پیکره های خود را به سمت پیروزی یا شکست هدایت نمی کند، زیرا او طراح شرایط موجود است. جدالی بدون تماشاگر، در کادری بسته، پر از چم و خم خطوط دست ها و بازوها، آغاز و پایان کنشی معمولی از تعلیق و واکنشی امروزی در محیطی مضطرب است که انسان را به خیزش در خود فرا می خواند. .