بدون عنوان

درباره اثر

عمده‌ی شهرت گارنیک دِرهاکوپیان، طراح گرافیک، معمار و نقاش نوگرای ایرانی به‌سبب تابلوهای طبیعت بی‌جان اوست. دِرهاکوپیان پس از یک‌دوره تجربه‌ی انتزاع‌گرایی هندسی به نقاشی پیکرنما روی آورد. با استفاده از نقش‌مایه‌های ملهم از نگارگری ایرانی و روشی خاص در اجرای کار (حکاکی بر بستر سیمانی) جلوه‌ای تزئینی به نقاشی‌اش می‌بخشید. گارنیک درهاکوپیان فعالیت هنری خود را از زمان تحصیل در هنرستان هنرهای زیبا آغاز کرد و سپس در دانشکده‌ی هنرهای زیبا در رشته‌ی نقاشی ادامه‌ی تحصیل داد. درهاکوپیان به همراه رویین پاکباز، منصور قندریز، محمدرضا جودت، میرحسین موسوی و ...، در دهه‌ی ۱۳۴۰ یکی از فعال‌ترین و تأثیرگذارترین نهادهای خصوصی هنری را در تهران پایه‌گذاری کردند. گارنیک پس از پیوستن به گروه نقاشان تالار قندریز، مسیر تازه‌ای را در آثار خود پی گرفت. نخستین نمایشگاه انفرادی آثار او در سال 1354 در گالری سیحون برگزار شد و دو سال پس از آن تعدادی از آثار او در نمایشگاه بین‌المللی بازل سوئیس به نمایش درآمد. این هنرمند نقاش پس از انقلاب 57 در زمینه‌ی معماری و طراحی داخلی نیز فعالیت داشته است. هاکوپیان در تابلوهای طبیعت بی‌جان‌ خود از شیوه‌های مختلفی از جمله رنگ روغن و کار با سیمان بهره گرفت و سنت هنری چند‌صدساله‌ی ارمنی را با کوبیسم اروپایی درآمیخت و به مرور به زبان بصری ویژه‌ای دست یافت. گارنیک در جست‌وجوهایش از منابع مختلفی چون هنر مدرن غربی، هنرهای سنتی ایران و میراث فرهنگی ارمنی مایه می‌گیرد. به‌ ویژه از روش‌های فضاسازی هندسی کوبیستی و اغراق اکسپرسیونیستی شکل و رنگ و نیز از پیکرنگاری قدیم ایرانی و نقوش تزیینی ارمنی بسیار استفاده می‌کند. برخی از طبیعت‌های بی‌جان او حاصل کنار هم قرار گرفتن صدها سطح کوچک و بزرگ است که با نقوش تزیینی پر شده‌اند.