در دامن گل

درباره اثر

جوانی مادر بزرگ را تماشا می کردم . موهای مجعد تیره، چهره ی روشن و نگاهش که جای دیگری بود . او را در آن سالها تصور میکردم. در سفر بلندش به عراق . در بازگشتش به مازندران. شصت سال فاصله ی بینمان محو می شد. در باغ خانه ی شمال بودیم. دختر کوچولو می دوید سمت آغوش پر گلِ «اُمّا»