نفسِ خط

درباره اثر

این اثر تلاشی‌ست برای درک نقش، نه به‌عنوان تصویری ایستا یا نشانه‌ای از گذشته، بلکه به‌مثابه موجودی زنده و تنفس‌کننده. خط، در این‌جا نه حامل معنا، که خودِ معناست — جاری، آسیب‌پذیر، و در حال دگرگونی. فرسایش کاغذ، شکستگی فرم، و کهنگی تمبر، بخشی از تنفس نقش‌اند؛ بخشی از حضوری که زوال را انکار نمی‌کند، بلکه آن را به رسمیت می‌شناسد. این اثر دعوتی‌ست به شنیدن صدای نقش؛ صدایی آرام، اما ماندگار.