از مجموعه «عصر جمعه؛ مکعب سفید» 9

درباره اثر

عکاسی و چاپ دیجیتال روی کاغذ عکاسی - قاب چوبی و شیشه --- . در 1976، برایان اُدوهرتی، هنرمند و منتقد ایرلندی، اصطلاح «مکعب سفید» را به فضای نمایشگاهی آثار هنرهای تجسمی اطلاق کرد. این همان نگارخانه یا گالری هنر امروزی است. مکعب سفید با دیوارهای سفید و ساده و خطوط اندک و فضای ساده و مینیمال، قرار است آثار هنری را در فضایی خنثی و بی غرض و کم و بیش "بی زمینه" نمایش دهد. اما اینجا مکعب سفید هم زمینه زداست، هم انگار مأمنی که در آن آدمها مستحیل می شوند. فضایی است که پناهمان می دهد و دست کم برای چند ساعتی ما را از زندگی پرفشار روزها و شبهای این شهر می رهاند. این ماییم که عصرهای منحوس و نکبتبار جمعه را در افتتاحیه ها می گذرانیم. این ماییم که جمعه ها برای دیدن و بودن در جریان و صحنه هنر در این نهاد فرحبخش، یعنی نگارخانه، حضور به هم می رسانیم و با دوستان و عزیزانمان دیدار تازه می کنیم، گپ می زنیم، می خندیم، قرار و مدار می گذاریم و در همین دور هم بودنهاست که لحظات افسرده حالی و احساس واماندگی عصرهای جمعه را به خوبی و خوشی پشت سر می گذاریم. از یک گالری به گالری دیگر می رویم و کم و بیش در همه آنها به همان دوستان و آشنایان برمی خوریم. پس گالری هم فضایی است برای نجات امثال من از رخوت و دلمردگی عصر جمعه، و هم محلی برای شکوفایی هنرمندان و مخاطبانی که از قضا خود، هنرمندند. ما با حضورمان در این نهاد هنر وظیفه فرهنگی و روشنفکرانه خود را نیز انجام می دهیم و خوشنود به مهمانی هامان می رویم. در پناه آن مکعب سفید، فارغ از شهر و جهان، لبخند بر لب و مغرور در اندیشه تحولات بعدی پیش می رویم. این مجموعه - عکسهایی «اُوِر اِکسپوز شده»، با حساسیت 3200 و کنتراست بالا، با ترکیب بندی های غلط و پر از اشتباه - دست بالا گزارشی است بی سر و ته، اما نه چندان تحریف شده از وضعیتی که خود من و همین مجموعه بیش و پیش از هر کس دیگر گرفتار آنیم. و در واقع انگار غر و لندی بیهوده بیش نیست. زروان روح بخشان