سفره، بستری برای جوشش جان، خوراک و نماد است و در هر گردهمایی فرهنگی به آن پرداخته می‌شود. سفره و آیین‌های مرتبط با آن همواره در هنرهای بصری و نوشتاری ایرانی از نگارگری و صحنه‌های ضیافت سلطنتی تا آنچه در شاهنامه از آداب سفره به جای مانده، مورد توجه قرار داشته است.
این آثار هنری نه تنها به زیبایی‌شناسی بلکه به‌طور ضمنی به زندگی اجتماعی و فرهنگی و حتی سیاسی پرداخته‌اند و دریچه‌ای به دنیای تاریخی و فرهنگی ایران می‌گشایند.
در هنر معاصر نیز اشیای موجود بر سفره گاه به طور مستقیم و گاه استعاری به عنوان نمادهایی از تعلقات فرهنگی و هویت فردی و جمعی، به نمایش گذاشته می‌شوند. موضوع سفره تا آن اندازه حائز اهمیت است که موزه هنر دیترویت در سال ۲۰۲۴ با برگزاری نمایشگاه «هنر غذا خوردن: فرهنگ غذایی در دنیای اسلامی»، بیش از ۲۵۰ اثر هنری را به نمایش گذاشت و به بررسی نقش تاریخی و فرهنگی غذا خوردن در سنت‌های اسلامی از جمله ایران پرداخت.
سفره از نسخه‌های خطی و نقاشی‌های دیواری صفوی تا نقاشی‌های دوره قاجار به‌عنوان نمادی فرهنگی در هنر ایران حضور داشته است. در هنر معاصر نیز علاوه بر نقاشی، از مدیوم‌های جدیدی مانند چیدمان و تصویرگری نیز برای بازتاب آن استفاده می‌شود. تغییرات در مدیوم‌ها به هنرمندان این امکان را می‌دهد که مفاهیم پیچیده‌تری مانند هویت، سنت و تغییرات اجتماعی و فرهنگی را در آثار خود بگنجاند و با زبان بصری نوین‌تری به مخاطب منتقل کنند.
