تماشای خود در میان آینه‌های بنایی از گذشته که اکنون بخشی از آن باقی مانده، ما را به جایی دور اما ماندگار از تاریخ تهران می‌برد؛ آنجا که زمانی «تهران»، «طهران» بود. اکنون در حجم پیش رو از مرتضی لا‌سی‌بی با تسلط او بر هندسه و معماری، ریزش طاقی قدیمی با آجرهای درخشان و استوار بر چارچوبی مستحکم از سال‌های دور خلق شده که بر زیبایی و دوام دیرینه‌ی تهران تاکید دارد. آجرهای آینه‌کاری شده و معلق در میان بنایی که در چهار طرف آن می‌توانیم خود را میان خاطرات تهران مرور کنیم.
درگذر از این گذشته‌ی درخشان به تهران کنونی می‌رسیم، جایی که همچون تصویری در اثر کیان وطن، بناهای قدیمی برای حیات دوباره به داربست‌هایی برای بازسازی‌های امروزی گره خوردند و به انبوهی از ساختمانهای غول‌پیکر یا کوچک بدل شدند.
حال، منظره‌ی اصلی پایتخت یعنی ساختمان‌ها، مامنی برای ساکنان این شهر است که بارها بحران‌های گوناگون از جمله جنگ همچون دیوها در اثری از کیومرث هارپا تهدیدی بر فراز آن‌ها شده است.
بر خلاف اکثر نمای ساختمانهای تهران معاصر، اندرون هر یک از این پیکرهای بزرگ و سخت، سرشار از رنگ، گرما و کیفیت زیستی ایرانی است.
درآثار بهروز مجیدی، ابراهیم گنجیان، ساوالان جماعتی، علی سیدانی و پریسا رحمانی نیز مشخصه‌های ساختمانهای امروزی تهران به خوبی مشهود است.
