نقشه‌ی تهران را باید در چهره‌ی ساکنان‌اش بجوییم.
آدم‌ها در تهران با ضرباهنگی از هیاهو همراه هستند. این هیاهو گاهی با اضطراب و سرعت قدم‌های آن‌ها در خیابان برای رسیدن به اهداف و ترقی فرداها معنا دارد و گاهی در تقلایی برای رسیدن به شب‌نشینی و ثبت خاطره‌ای برای فرداهای دورتر نمود پیدا می‌کند. این ریتم را می‌توان در آهستگی و چهره‌های منبسط‌تر در میان تصاویر قدیمی از مردم کوچه و بازار تهران نیز پیدا کرد و در هر دوره از زندگی مردم تهران می‌توان به یک گزاره‌ی مطمئن رسید؛ تهران بدون ساکنان معلق در هیاهوی ناشی از غم و شادی، هویت کنونی را از دست می‌دهد. چهره‌ی ساکنان این شهر با قدم‌هایی که بی‌وقفه به این سو و آن سو می‌کوبند، نبض تپنده‌‌ی پایتخت را حفظ می‌کند و با اتکا به ریشه‌های محکم شهر به پیش می‌رود.
در قلب رویدادهای فرهنگی پایتخت، نمایشگاه‌های گروهی «تهران» جایی است که هنرمندان گرد هم آمدند تا روایت خود از زندگی، هیاهو و هویت تهرانی را در قاب‌های هنری به اشتراک بگذارند. این نمایشگاه با آثار متنوع، لایه‌های پنهان و آشکار شهر را برای مخاطبان آشکار می‌سازند و پلی میان خاطرات گذشته و تجربه‌های امروز می‌زنند.
