ردپا

جنگ اول جهانی تمام شده اما تبعاتش دامان کل اروپا را گرفته است. شعیم سوتین در همان سال‌های میانه‌ی دو جنگ عالم‌گیر، شقه‌ی گوشت را نقاشی می‌کند؛ تصویری اکسپرسیو از شقه‌ی گوسفندی آویزان، پر پس‌زمینه‌ای آبی. خطوط قوی قلم – چه بر پیش‌زمینه و چه بر پس‌زمینه – حس و حالی را در این تصویر خشونت‌بار به یادگار گذاشته که تا همین امروز هم انگار یادگار سال‌هایی عجیب است و آدم‌هایی که میانه‌ی گذر تند و پرآشوب زمانه. هنرمند انگار تنها کسی است که می‌تواند برای چنین روزگاری تصویری بسازد و این کاری است که شعیم سوتین در آن ایام بعد از جنگ در اتاق کوچک یک آپارتمان اشتراکی در پاریس می‌کند؛ به یاد تبعیدش از بلاروس، به یاد بی‌پولی و گرسنگی آن روزها و به یاد ایامی که از دل فاجعه به‌جا مانده است.
هنرمندان فارغ از هر چیز انگار تصویری از دوران را برای همیشه، برای ما ثبت می‌کنند؛ گاه عین‌به‌عین، آن‌چنان که از یک عکاس خبری انتظار می‌رود و گاه آن‌چنان تمثیلی که تصویر از محدوده‌ی زمان عبور کرده و تأویلی جهان‌شمول می‌شود؛ آن‌چنان که در شقه‌ی گوشت شعیم سوتین بر جای مانده است. با این‌حال هنرمندان با هر مرام و باور، با هر