تن-آهی

هنرمندان معاصر اغلب از طراحی برای اندیشیدن و بیان دغدغه های اجتماعی و جلب نگاه ها به
نهاد قدرت بهره برده اند. طراحی ، مطرح کردن است؛ که همراه با آزمون و خطا، در دل خود باب
گفتگویی را باز می کند، که هنرمند با تکیه بر آن به بیان ذهنیت خود می پردازد؛ و برای تعامل با
جهان پیرامونش ، مرزهای معنا و مفهومی آن را به طور مداوم جابجا کرده و آن را دوباره
بازتعریف می کند. تقالیی برای ثبات جهان نه به آن صورتی که هست بلکه همانند جهان درونی
هنرمند.
هنرمند بر مبنای دیدگاه های معاصر، از بدن به عنوان رسانه ای نو و ماده ای بیانگر که مورد
بازاندیشی انتقادی واقع شده، برای نمایش نیازهای جهان خود سود می برد." سحر نهاوندی"، در
این اجرا از بدن خود ، همزمان به عنوان ماده، موضوع و ابزار هنر بهره می برد؛ بدن هایی نو می
آفریند ،که در نمایشی پست دراماتیک می کوشند پیام هایی را با ما در میان بگذارند. بدنی که دیگر
صرفا یک پدیده ایستا و بصری نبوده ، و بر اساس ساختار فرهنگی خود، مفهومی متکثر یافته و
ارائه هر تعریفی از ان زوایای مشخص و متفاوتی از مفهوم آن را اشکار می سازد؛ مفاهیمی که به
بدن هویتی مستقل می دهد