در مورد بدون عنوان هفت

چهره نگاری همیشه در نظرم دری به اعماق جان سوژه‌ها بوده است؛ آدم‌هایی که در عمق وجود خود همواره تنهایند و غمی نهفته را با خود حمل می‌کنند، که نه به دیگران گفتنی است و نه از سوی ایشان قابل درک؛ و جایی در همان اعماق دارد. غصه ای که تا اعماق جان فرو می‌رود، ته نشین می‌شود و گاه شخص را در خود غرق می‌کند. در همانجاست که او خود واقعی‌اش را می‌شناسد. این چهره‌ها در پسِ پشت زیبایی ظاهری‌شان دریافته‌اند که مجبورند به تنهایی در چشمان زندگی بنگرند؛ چهره‌های لایه‌لایه ای که هر لایه از وجودشان به رنگی است: رنگ‌هایی تند چهره‌هایی که بیانگر احساسی نیستند.نه غم، نه شادی، نه نگرانی، نه ترس. صورت‌هایی پشت شبکیه چهره‌هایی پشت مردمک چشم