معصومه مظفری

معصومه مظفری در سال ۱۳۳۷ در تهران چشم به جهان گشود. او بیشتر با پرتره‌هایی شناخته می‌شود که چهره‌ی انسان‌های عادی را به تصویر می‌کشند. مظفری پس از پایان تحصیل در هنرستان هنرهای تجسمی تهران، وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و بعدها موفق به دریافت مدرک کارشناسی ارشد از دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی شد.

فعالیت‌های مظفری تنها به نقاشی محدود نمی‌شود. او سابقه‌ی تدریس در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، دانشکده‌ی هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران و تبریز را دارد و همچنین مدتی ریاست انجمن نقاشان ایران را بر عهده داشته است. او از اعضای گروه هنری دنا نیز بوده است.

او تاکنون نمایشگاه‌های بسیاری را در داخل و خارج از کشور برگزار کرده است. از مهم‌ترین نمایشگاه‌های بین‌المللی او می‌توان به حضور در نمایشگاه گروهی گروه دنا در موزه‌ی کوکولا در هلسینکیِ فنلاند و نمایشگاه «فراخواندن آینده: هنر ایران پس از انقلاب» در گالری برونی دانشگاه سواز لندن اشاره کرد.

مظفری در آثار خود از تکنیک‌هایی چون اکریلیک، رنگ روغن و همچنین متریال‌هایی نظیر مداد و خودکار استفاده می‌کند. آثار او دوره‌های متنوعی از نظر تکنیک و مضمون دارند، اما آن‌چه در تمام این دوره‌ها مشترک است، حضور انسان است. حتی در نقاشی‌های طبیعت بی‌جان او نیز رد و نشانی از انسان دیده می‌شود. مجموعه‌هایی مانند «گرمازدگی»، «برچهره‌هایشان»، «دویدن» و «در حضور دیگران» همگی به‌طور مستقیم بر انسان تمرکز دارند.

نقاشی‌های مظفری اغلب شامل فضاها، اشیا یا انسان‌هایی هستند که به شکلی واقع‌گرایانه ترسیم شده‌اند. در عین حال، می‌توان نشانه‌هایی از کوبیسم را نیز در فرم آثار او مشاهده کرد. در بسیاری از نقاشی‌هایش، میزهایی دیده می‌شود که قاشق و چنگال‌ها در لحظه‌ای پیش از سقوط بر آن‌ها قرار دارند؛ صحنه‌ای که حس تعلیق، اضطراب و ناآرامی را به بیننده منتقل می‌کند. همچنین در پرتره‌ها، چهره‌هایی با نگاه‌های سرد، اندوهگین یا ترسیده دیده می‌شود؛ گویی دغدغه‌ها و اضطراب‌های دنیای بیرون در چشمانشان موج می‌زند.