سهراب سپهری (۱۳۰۷–۱۳۵۹) هنرمند نقاش و شاعر، با نگاهی عمیق به طبیعت و عرفان شرقی، آثاری خلق کرد که در ادبیات و هنر معاصر ایران جایگاهی ویژه دارند. او در کاشان به دنیا آمد و پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در رشته نقاشی تحصیل کرد. سپهری در دوران دانشجویی، نخستین مجموعه شعر خود را با عنوان «مرگ رنگ» منتشر کرد. سپهری در دهه ۱۳۳۰، پس از تحصیل در دانشکده هنرهای زیبای تهران، به پاریس رفت و در آنجا با گرایش‌های نوین هنری، به‌ویژه نقاشی انتزاعی مکتب پاریس آشنا شد. با این حال، نگاه او به نقاشی هرگز تقلیدی نبود؛ بلکه ترکیبی بدیع از حس شرقی و بیان مدرن را پدید آورد. سفرهای متعدد او به کشورهای هند، ژاپن، فرانسه و دیگر نقاط جهان، تأثیر عمیقی بر دیدگاه هنری‌اش گذاشت. سفر به ژاپن نیز نقطه عطفی در تحول بصری او بود، جایی که زیبایی‌شناسی مینیمال ذن و ارزش سکوت و فضای خالی را عمیق‌تر درک کرد و به کار بست و با هنر حکاکی روی چوب آشنا شد. در عرصه شعر، سپهری با زبانی ساده و تصویری، به مضامینی چون طبیعت، معنویت و انسان‌گرایی پرداخت. مجموعه‌های شعری او، از جمله «زندگی خواب‌ها»، «صدای پای آب» و «مسافر»، بازتابی از سفرهای درونی و بیرونی‌اش هستند. در سال ۱۳۵۵، او تمامی آثار شعری‌اش را در کتاب «هشت کتاب» گردآوری کرد، که یکی از مهم‌ترین مجموعه‌های شعر نو فارسی محسوب می‌شود. سهراب سپهری در سال ۱۳۵۹ در تهران درگذشت و در مشهد اردهال، نزدیک کاشان، به خاک سپرده شد.
