یدالله کابلی

کابلی برخلاف بسیاری از هم‌نسلان خود، در خط شکسته شاگردی استاد مشخصی را نکرد، بلکه به‌صورت خودآموخته و با مطالعه‌ی نسخه‌های تاریخی و آثار خوشنویسان دوره‌ی قاجار، به بازخوانی و احیای این شیوه‌ی نگارشی پرداخت. او با دقت در آثار برجای‌مانده در موزه‌ها و رونویسی از نسخه‌های کهن، ریشه‌های فرمی و بیانی خط شکسته را بازسازی کرد.

اوج این تلاش‌ها در سال ۱۳۵۸ با انتشار کتاب تأثیرگذار شکسته‌خوانی و شکسته‌نویسی نمایان شد؛ اثری که در آن به تحلیل و بررسی آثار بزرگانی چون درویش عبدالمجید طالقانی، میرزا کوچک اصفهانی، میرزا غلامرضا اصفهانی و سید گلستانه می‌پردازد. این کتاب نقطه‌ی عطفی در بازشناسی و ترویج خط شکسته بود و به دنبال آن، کابلی از سال ۱۳۵۰ آموزش رسمی این خط را آغاز کرد.

در طول سال‌های بعد، او بیش از دوازده کتاب در حوزه‌ی خوشنویسی منتشر کرد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به سماع قلم، کلک شیدایی، شکسته‌پیوسته و دوبیتی‌های باباطاهر اشاره کرد. این آثار نقش مهمی در توسعه‌ی آموزش و ترویج خط شکسته در ایران ایفا کرده‌اند.

کابلی در سال ۱۳۶۸ نخستین گواهی‌نامه‌ی استادی خط شکسته را از انجمن خوشنویسان ایران دریافت کرد. او از سال ۱۳۵۷ تاکنون عضو شورای ارزشیابی هنری مرحله‌ی استادی در این انجمن بوده و همچنین در شورای عالی ارزشیابی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان میراث فرهنگی عضویت داشته است.

در سال ۱۳۸۵، به پاس سال‌ها تلاش بی‌وقفه و تأثیرگذار در زمینه‌ی خوشنویسی، یدالله کابلی به عنوان چهره‌ی ماندگار خوشنویسی ایران معرفی شد؛ جایگاهی درخور برای هنرمندی که نقشی حیاتی در حفظ و گسترش یکی از اصیل‌ترین خطوط ایرانی ایفا کرده است.