هویت در زمان

ساعت به عنوان نمادی از زمان در کنار شاهنامه‌ی فردوسی تقابلی با شهر و زندگی دودگرفته‌ی امروز را نشان می‌دهد. از سویی کتاب شاهنامه، گلدان و ساعت قدیمی، هر سه نشانه‌هایی آشنا و مطلوب هستند که با یاد گذشته و هویت ما، منجر به نوعی از تاب‌آوری زندگی کنونی می‌شوند.
همچنین زمان در اثری دیگر با قرار گرفتن کلاغی بر روی ساعت در کنار گلوله و نمادهای جنگی تفسیری دیگر از زمانه را بیان می‌کند زیرا این عناصر بر روی نقوش گلیم همچنان با تاکید به هویت و فرهنگ همراه می‌شوند.