ایهام و ابهام

ساعت به عنوان نمادی از زمان در کنار شاهنامه‌ی فردوسی تقابلی با شهر و زندگی دودگرفته‌ی امروز را نشان می‌دهد. از سویی کتاب شاهنامه، گلدان و ساعت قدیمی، هر سه نشانه‌هایی آشنا و مطلوب هستند که با یاد گذشته و هویت ما، منجر به نوعی از تاب‌آوری زندگی کنونی می‌شوند. همچنین زمان در اثری دیگر با قرار گرفتن کلاغی بر روی ساعت در کنار گلوله و نمادهای جنگی تفسیری دیگر از زمانه را بیان می‌کند زیرا این عناصر بر روی نقوش گلیم همچنان با تاکید به هویت و فرهنگ همراه می‌شوند.

مجموعه‌ی طبیعت بی‌جان از عبدی اسبقی را می‌توان به رویکرد متاخر فعالیت این هنرمند نسبت داد. او چیدمان‌هایی بر پایه‌ی عناصر محبوب‌اش را به عنوان سرآغاز آثار این مجموعه به کار می‌گیرد. رنگ‌های گرم میوه‌ها و رومیزی سفید قلاب بافی در پایین برگی از تقویمی کهن در اشاره به برج اسد، فصل گرما و ثمره را نوید می‌دهد. احمدرضا دالوند در بخشی از یادداشتی درباره اسبقی در کتاب «ایهام و ابهام» نوشته: «او نقاشی مضمون‌گرا است که مضامینش را در سازوکاری ماهرانه و اجرایی دقیق به نمایش می‌گذارد. اسبقی با دستیابی به عناصر دلخواهش شعر تصویری‌اش را بر پرده نقش می‌زند.»

آنچه در پس بوم‌های عبدی اسبقی پنهان بوده در آثارش آشکار شده است. گل و مرغ و پرندگان با رنگ‌های پرتضاد از پس بوم بیرون می‌زند و هویت و نشان از گذشته را همراه می‌آورد. عناصر آشنای گذشته‌ی ایرانی در عبور از خیال بیرون زده و شاخه گلی بر منقار گرفته است. ما در مواجهه با آثار عبدی اسبقی، دیروز و اکنون را در هم‌نشینی چشم‌نواز و عمیقی از عناصر و معناها می‌بینیم.